zamek
śmierć to życie tego forum



Forum zamek Strona Główna zdarzenia historyczne [ściąga na histe hista
Obecny czas to Wto 12:22, 19 Mar 2024

Odpowiedz do tematu Zobacz poprzedni temat Zobacz następny temat
Autor
nazgul
lord



Dołączył: 28 Sie 2006
Posty: 322
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/10
Skąd: przasnysz
Wto 17:55, 03 Paź 2006

Wiadomość
hista
tu piszcie ciekawe zdarzenia historyczne można z nich korzystać na hiscie

Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autoraZnajdź wszystkie posty nazgul

Autor
nazgul
lord



Dołączył: 28 Sie 2006
Posty: 322
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/10
Skąd: przasnysz
Wto 18:00, 03 Paź 2006

Wiadomość
Aleksander Macedoński

MŁODY KRÓL PODBIJA ŚWIAT


Około 2300 lat temu nad brzegiem Morza Śródziemnego stał jasnowłosy, dwudziestoparoletni wódz. Wpatrywał się w miasto na wyspie odległej o niecały kilometr. Nie wpuszczony do środka, pałał strasznym gniewem i był zdecydowany je zdobyć. Jak chciał tego dokonać? Postanowił zbudować groble łączącą ląd z wyspą i posłać przeciw miastu swą armię. Budowa grobli już się rozpoczęła.
A oto młody wódz otrzymuje wiadomość od wielkiego króla imperium perskiego, który usilnie pragnie zawrzeć pokój i w związku z tym składa niezwykłą propozycję: oferuje 10 000 talentów złota (wartość przekraczająca dziś ponad dwa miliardy dolarów), możliwość poślubienia jednej ze swych córek oraz panowanie nad całą zachodnią częścią państwa perskiego. W zamian za to oczekuje uwolnienia swej rodziny, pojmanej przez wspomnianego wodza.
Wodzem, któremu przedłożono do rozważenia tę propozycję, był ALEKSANDER III WIELKI, zwany MACEDOŃSKIM. Czy powinien ją przyjąć? "Dla świata starożytnego była to przełomowa chwila" - oświadczył historyk Ulrich Wilcken. "Następstwa tej decyzji sięgają poprzez średniowiecze aż do naszych czasów, a widoczne są zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. " Zanim omówię odpowiedź Aleksandra, zobaczmy, jakie wydarzenia poprzedziły ten doniosły moment!!!

POCHODZENIE ZDOBYWCY


Aleksander urodził się w roku 356 p.n.e. w macedońskim mieście Pella. Ojcem jego był król Filip II, a matką - Olimpias. Wpoiła ona Aleksandrowi przeświadczenie, iż królowie macedońscy pochodzą od Heraklesa, jednego z synów greckiego boga Zeusa. Według Olimpias przodkiem Aleksandra był Achilles, bohater Iliady Homera. Młody Aleksander, któremu rodzice zaszczepili pragnienie zwycięstw i chwały królewskiej, nie miał innych dążeń. Gdy go zapytano, czy podczas igrzysk olimpijskich weźmie udział w wyścigu, dał do zrozumienia, iż zrobiłby to, gdyby miał pobiec z królami. Jego ambicją było prześcignięcie dokonań ojca i zyskanie chwały dzięki własnym osiągnięciom.


Wychowawcą 13-letniego Aleksandra został grecki filozof Arystoteles, któremu udało się obudzić w nim zainteresowanie filozofią, medycyną i naukami przyrodniczymi. Trudno bezspornie ustalić, w jakiej mierze poglądy filozoficzne Arystotelesa ukształtowały sposób myślenia Aleksandra. „Można chyba powiedzieć, że niewiele było spraw, co do których obaj się zgadzali” - oświadczył XX-wieczny filozof Bertrand Russell. „Poglądy polityczne Aleksandra oparte były na przestarzałej już wtedy koncepcji greckiego miasta - państwa”. Idea małego miasta - Państwa nie mogła przemawiać do ambitnego księcia, pragnącego zbudować wielkie, scentralizowane imperium. Aleksander musiał się też odnosić sceptycznie do Arystotelesowej zasady traktowania nie - Greków jak niewolników, snuł bowiem wizję imperium opartego na owocnej, partnerskiej współpracy zwycięzców ze zwyciężonymi.
Nie ulega jednak wątpliwości, iż właśnie dzięki Arystotelesowi rozwinął w sobie zamiłowanie do lektury i zdobywania wiedzy. Aleksander przez całe życie był zapalonym czytelnikiem, zwłaszcza dzieł Homera. Podobno znał na pamięć Iliadę - utwór poetycki składający się w sumie z 15 693 wersów.
Nauka pod okiem Arystotelesa skończyła się nagle w roku 340 p.n.e., gdy 16-letni książę wrócił do Pelli, by pod nieobecność ojca rządzić Macedonią. Następca tronu rychło wyróżnił się w rzemiośle wojennym. Ku radości Filipa szybko pokonał zbuntowane trackie plemię Medów, wziął szturmem ich stolicę i od swego imienia nadał nazwę Aleksandroupolis.

PODBOJE




Kiedy w roku 336 p.n.e. zamordowano Filipa, 20-letni Aleksander odziedziczył tron macedoński. Wiosną 334 roku p.n.e. wkroczył do Azji przez Hellespont ( obecnie Dardanele ) i rozpoczął zwycięską kampanię, stojąc na czele małej, lecz sprawnej armii, złożonej z 30 000 żołnierzy piechoty i 5000 jeźdźców. Towarzyszyli mu saperzy, mierniczowie, architekci, uczeni i historycy.
Nad rzeką Granik, w północno - zachodniej części Azji Mniejszej ( obecnie w Turcji ), Aleksander odniósł zwycięstwo w pierwszej bitwie z Persami. Zimą tego samego roku podbił zachodnią część Azji Mniejszej. Następnej jesieni pod Issos, na południowym wschodzie Azji Mniejszej, stoczył drugą walną bitwę z Persami. Zmierzył się tam z ich potężnym królem Dariuszem III, dowodzącym półmilionową armią. Dariusz był tak pewny zwycięstwa, że wziął ze sobą matkę, żonę oraz innych członków swej rodziny, by mogli być świadkami spektakularnego tryumfu. Ale Persowie nie byli przygotowani na nagły i gwałtowny atak Macedończyków. Wojska Aleksandra doszczętnie rozbiły armię perską, sam Dariusz zaś uciekł, pozwalając, by jego rodzina wpadła w ręce Aleksandra.
Zamiast ruszyć w pościg za uciekającymi Persami, Aleksander pomaszerował na południe wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego i opanował bazy wykorzystywane przez potężną flotę perską. Jednakże Tyr, będący twierdzą położoną na wyspie, nie poddał się. Aleksander, zdecydowany go zdobyć, rozpoczął siedmiomiesięczne oblężenie. Właśnie wtedy otrzymał wspomniane wcześniej pokojowe propozycje Dariusza. Brzmiały one tak atrakcyjnie, że zaufany doradca Aleksandra, Parmenion, miał podobno powiedzieć: „Gdybym był Aleksandrem, przyjąłbym te warunki”. Ale młody wódz odparł: „Ja też, gdybym był Parmenionem”. Aleksander odrzucił pertraktacje, kontynuował oblężenie i w lipcu 332 roku p.n.e. zdobył tę dumną twierdzę, panującą na morzu.
Oszczędziwszy Jerozolimę, która mu się podobała, Aleksander pociągnął na południe i zajął Gazę. Przez Egipcjan, mających już dość władzy Persów, został przywitany jako wyzwoliciel. W Memfis złożył ofiarę bykowi Apisowi, czym zyskał przychylność egipskich kapłanów. Ponadto założył Aleksandrię, rywalizującą później z Atenami jako centrum wiedzy i noszącą po dziś dzień jego imię.
Potem Aleksander ruszył na północny wschód, ciągnąc przez Palestynę w kierunku rzeki Tygrys. W roku 331 p.n.e. stoczył z Persami trzecią wielką bitwę - pod Gaugamelą, niedaleko od rozsypujących się ruin Niniwy. Wojsko Aleksandra w sile 47 000 ludzi rozbiło zreorganizowaną armię perską, liczącą co najmniej 250 000 żołnierzy! Dariusz uciekł i później został zamordowany przez własnych rodaków.
Aleksander, upojony zwycięstwem, skierował się na południe i zdobył zimową stolicę Persji, Babilon. Zajął też stolice Suzę oraz Persepolis, gdzie po zagarnięciu ogromnego skarbca Persów spalił wielki pałac Kserksesa. W końcu zdobył stołeczną Ekbatanę. Następnie ten mistrz błyskawicznych podbojów opanował resztę imperium perskiego i pociągnął na wschód aż do rzeki Indus w dzisiejszym Pakistanie.
Po przekroczeniu Indusu w regionie graniczącym z perską prowincją Taksila Aleksander napotkał potężnego rywala, indyjskiego władcę Porosa. W czerwcu 326 roku p.n.e. Aleksander stoczył z nimi swą czwartą i ostatnią wielką bitwę. Poros miał 35-tysięczną armię oraz 200 słoni, które płoszyły macedońskie konie. Bitwa była zażarta i krwawa, lecz wojsko Aleksandra wzięło górę. Poros się poddał i został jego sprzymierzeńcem.
Od chwili, gdy armia macedońska wkroczyła do Azji, minęło ponad osiem lat, toteż żołnierze byli już zmęczeni i tęsknili za ojczyzną. Ciężka walka z Porosem odebrała im hart ducha, chcieli wiec wracać do swych domów. Aleksander, zrazu niechętny, w końcu uległ ich żądaniom. Grecja była już mocarstwem światowym. Dzięki koloniom zakładanym w podbitych krajach język grecki i kultura hellenistyczna rozprzestrzeniły się po całym imperium.

JAKIM BYŁ CZŁOWIEKIEM?


Spoiwem, które przez wszystkie lata podbojów zapewniało zwartość armii macedońskiej, była osobowość Aleksandra. Po bitwach miał zwyczaj odwiedzać rannych, rozmawiać o ich obrażeniach, chwalić za dzielność oraz nagradzać pieniężnie stosownie do dokonanych czynów. Poległym w boju urządzał okazały pogrzeb. Ich rodziców i dzieci zwalniał od wszelkich podatków i świadczeń. Dla urozmaicenia organizował po bitwach igrzyska i zawody. A pewnego razu mężczyznom, którzy niedawno się ożenili, dał urlop, by mogli w Macedonii spędzić zimę z żonami. Wszystkim tym zaskarbił sobie przywiązanie i podziw swoich ludzi.
O małżeństwie Aleksandra z baktryjską księżniczką Roksaną grecki biograf Plutarch napisał: „Wynikał on [stosunek Aleksandra do Roksany]wprawdzie z miłości do niej, ale równocześnie doskonale odpowiadał jako bieżącej polityce. Bo przez to jego małżeństwo z nią Persowie nabrali bardzo dużo zaufania do niego i nadzwyczajnie zaczęli go szanować za to, że okazał tutaj tak wielką uczciwość i nie chciał nielegalnych stosunków nawet z tą kobietą, jedyną, której urokowi oprzeć się nie zdołał”.
Aleksander respektował też cudze związki małżeńskie. Chociaż wśród swych jeńców miał żonę króla Dariusza, zadbał o to, by szanowano jej godność. A dowiedziawszy się o zgwałceniu żon pewnych cudzoziemców przez dwóch macedońskich żołnierzy, kazał ich stracić po udowodnieniu winy.
Aleksander, podobnie jak jego matka, Olimipas, był bardzo religijny. Składał ofiary przed bitwami i po nich, a ponadto pytał swych wieszczków o sens różnych znaków wróżebnych. Radził się też wyroczni Amona w Libii. A w Babilonie uwzględniał wskazówki Chaldejczyków w sprawie ofiar, zwłaszcza dla babilońskiego boga Bela (Marduka).
Wprawdzie Aleksander odznaczał się umiarem w jedzeniu, lecz z czasem zaczął zbyt wiele pić. Nad każdym kielichem wina wygłaszał długie przemowy, chełpiąc się swymi osiągnięciami. W przypływie pijackiego szału dopuścił się jednego ze swych najgorszych wyczynów, zamordował bowiem własnego przyjaciela, Klejtosa. Potem jednak, dręczony wyrzutami sumienia, przez trzy dni leżał w łóżku, odmawiając jedzenia i picia. W końcu przyjaciołom udało się go nakłonić, by coś zjadł.
W miarę upływu czasu jego żądza sławy zrodziła inne niewłaściwe cechy. Aleksander zaczął łatwo wierzyć fałszywym oskarżeniom i wymierzać najsurowsze kary. Kiedy na przykład dał się przekonać, iż Filotas brał udział w spisku na jego życie, kazał go stracić razem z jego ojcem, Parmenionem - doradcą, któremu niegdyś ufał.

KLĘSKA ALEKSANDRA


Wkrótce po powrocie do Babilonu Aleksander zapadł na gorączkę malaryczną i już nie wyzdrowiał. Dnia 13 czerwca 323 roku p.n.e., przeżywszy zaledwie 32 lata i 8 miesięcy, Aleksander uległ najgroźniejszemu wrogowi - śmierci.
Potwierdziły się słowa hinduskich mędrców, którzy rzekli: „Królu Aleksandrze, każdy człowiek zajmuje tylko taką część ziemi, na jakiej właśnie my stoimy. Ty zaś będąc człowiekiem podobnym do innych, a ponadto wtrącającym się zuchwale w obce sprawy, przeszedłeś ze swego domu taki szmat ziemi, sprawiając sobie i innym kłopot i cierpienia. Niedługo i ty umrzesz, a wtedy zagarniesz tylko tyle ziemi, ile potrzeba na pogrzebanie ciała”.


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autoraZnajdź wszystkie posty nazgul

Autor
nazgul
lord



Dołączył: 28 Sie 2006
Posty: 322
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/10
Skąd: przasnysz
Sob 11:18, 07 Paź 2006

Wiadomość
Juliusz Cezar

Gajusz Juliusz Cezar, pochodzący ze znanej patrycjuszowskiej rodziny, był głównym sprawcą upadku rzymskiej Republiki. Mimo tego, historia po dzień dzisiejszy widzi w nim wielkiego wodza i polityka, który po zwycięskiej wojnie przeciwko Pompejuszowi został władcą Rzymu. Sławę przyniosły mu przede wszystkim: podbój Galii i świetne, pod względem literackim opisy prowadzonych kampanii wojennych. Wszyscy późniejsi władcy Rzymu przybierali oficjalny tytuł Cezarów, zapewne w nadziei, że w ten sposób spłynie na nich, choć część sławy, jaką cieszył się ich wielki poprzednik.
Młodość Juliusza Cezara

Juliusz Cezar urodził się 12 lipca 102 lub 100 roku p.n.e, w rodzinie, wywodzącej się od rodu Juliuszów, którego mitycznym założycielem był Eneasz. Ojciec Cezara sprawował urząd pretora, zmarł jednak, kiedy Juliusz miał 16 lat, osierocając jego i dwie córki. Wychowaniem przyszłego rzymskiego władcy zajmowała się wiec matka – Aurelia.
W wieku 17 lat Cezar poślubił wnuczkę Korneliusza Cynny, przywódcy stronnictwa popularów – Kornelię. Szczęśliwe życie u boku ukochanej nie trwało długo. W 82 roku p.n.e., kiedy do władzy doszli optymaci, Cezar dostał rozkaz od ówczesnego dyktatora Sulli, aby niezwłocznie rozwiódł się z Kornelią, gdyż małżeństwo to było niepoprawne politycznie
i mogło złamać Cezarowi dalszą karierę. Odmowa Cezara skutkowała natychmiastowym wygnaniem, skonfiskowaniem majątku żony oraz odebraniem mu tytułu, „flamens Dialis” – kapłana boga Jowisza. Z pomocą Cezarowi ruszyli krewni i właściwie dzięki ich wstawiennictwu został on ułaskawiony.
Zrażony polityka, prowadzoną w Rzymie, Cezar udał się na wschód, gdzie w krótkim czasie zaciągnął się do wojska. Mając walkę we krwi z powodzeniem brał udział w wielu bitwach, miedzy innymi w bitwie pod Mytelene, w której wsławił się odwagą i otrzymał „korona vita” – wieniec z liści dębowych.
Początki działalności politycznej Cezara

W 79 roku p.n.e., ku wielkiemu zaskoczeniu Cezara, z władzy rezygnuje Sulla, a jego zastępcą zostaje Marek Emiliusz, który jednak nie sprawdza się w roli przywódcy i umiera
na Sardynii. Śledząc zmiany u władzy, Cezar postanowił wykorzystać szansę, dana mu przez los i oskarżył, Gnejusza Dolabelę – byłego konsula o nadużycia w Macedonii oraz Gajusza Antoniusza – dowódcę wojskowego o złupienie wielu miast greckich. Posunięcie to nie przyniosło mu jednak większej sławy, a wręcz zmniejszyło szanse na otrzymanie godnego stanowiska, wobec czego Cezar decyduje się w roku 78 p.n.e., na wyjazd na wyspę Rodos.
W czasie podróży został napadnięty i porwany. Po 40 dniach niewoli pirackiej został wykupiony za sumę 50 talentów. Zaraz po przybyciu do Miletu niezwłocznie zorganizował samodzielna flotę i wyruszył stoczyć walkę - z wydawać by się mogło panami mórz – odnosząc swoje pierwsze, samodzielne zwycięstwo.
Cezar powrócił do Rzymu dopiero w 68 roku p.n.e., na wieść o śmierci swojej córki – Julii, której pogrzeb wykorzystał do celów politycznych, nie bacząc na uczucia swojej żony Kornelii, która również stracił w tym samym roku.
Po tych zawirowaniach w życiu osobistym Cezar udał się do miasta Gades, a później
w okolice doliny Padu, gdzie starał się zebrać oddziały i wywołać powstanie przeciwko Rzymowi. Zamiar ten jednak się nie powiódł i Cezar powrócił do Rzymu, gdzie poślubił Pomponię, wnuczkę Bulli. Było to małżeństwo czysto polityczne, pomiędzy popularem,
a optymatką, które pozwalało Cezarowi związać się bliżej z Pompejuszem. Równocześnie Cezar zawarł porozumienie z politycznym wrogiem Pompejusza – Markiem Krassusem.
W 65 roku p.n.e. Cezar został mianowany edylem kulturalnym. Zaciągnął wtedy wielkie długi i zorganizował igrzyska, dzięki którym zyskał poparcie i przychylność ludu. Dwa lata później wybrany został najwyższym kapłanem, choć wybór ten nie do końca był rozstrzygnięty sprawiedliwie. W miedzy czasie Cezar uczestniczył w spisku Katyliny, który miał doprowadzić do zamachu stanu i przejęcia władzy. Działania te zostały jednak udaremnione przez konsula Cycerona, jednak od tej pory na Cezarze ciążył zarzut udziału w spiskach.
Przymierze trzech

Po ustąpieniu Cycerona z funkcji konsula, Cezar został mianowany pretorem. Jednak
po wielu atakach na jego osobę utracił ten urząd, został natomiast mianowany namiestnikiem Hiszpanii. Jednak, kiedy Cezar chciał opuścić Rzym, został zatrzymany przez swoich wierzycieli, którym był winny duże kwoty pieniędzy i tylko dzięki poręczeniu Marka Krassusa opuścił Rzym. W Hiszpanii Cezar pokonał plemiona, zamieszkujące tereny Luzytanii i Galicji i po upływie roku wrócił jako tryumfator.
Ponieważ Cezar wrócił do Rzymu ze znacznym majątkiem, przywiezionym z Hiszpanii, chciał go wykorzysta do zdobycia urzędu konsula, spotkał się jednak ze sprzeciwem senatu, który nie dopuścił do rozpoczęcia przez Cezara kampanii wyborczej. Ponieważ nie udało się Cezarowi zdobyć upragnionego tytułu, przeznaczył on cały majątek na spłatę długów, a sam zawarł układ z Pompejuszem i Markiem Krassusem. Do zawiązania porozumienia doszło
w 60 roku p.n.e. W ten właśnie sposób słynny wódz, bogacz i kandydat na konsula zawiązali
I triumwirat w myśl zasady: „odtąd nie stanie się w Rzeczypospolitej nic, co nie spodobałoby się, któremukolwiek z trzech.”
Dzięki temu przymierzy w 59 roku p.n.e. Cezar został konsulem. Przeprowadził wtedy wiele ustaw, które pozytywnie wpłynęły również na pozostałych triumwirów. Równocześnie Cezar objął namiestnictwo nad Galii Przedalpejskiej i Galii Narbońskiej.
Podbój Galii
W 58 roku p.n.e., Cezar rozpoczął podbój Galii. Zamierzał zdobyć Galię głównie z powodu łupów wojennych. Aby jednak uzyskać dogodną pozycję strategiczną, w pierwszej kolejności wyparł Germanów, którzy również pragnęli opanować Galię a następnie dwukrotnie zaatakował Brytanię.
Cezarowi udało się podbić Galie w ciągu siedmiu lat, podczas szeregu błyskotliwych kampanii. Podbój Galii, oprócz niezmierzonych bogactw, przyniósł mu także lojalność doświadczonych żołnierzy, oczekujących, że poprowadzi ich po dalsze sukcesy i zdobycze.
Dokończywszy dzieła podboju, Cezar zdecydował się pozostać w Galii na czele armii
i zarządzać podbita prowincją do czasu, aż otrzyma konsulat, co wprawiło w popłoch senatorów. Jego przeciwnicy tymczasem żądali, żeby wrócił do Rzymu i stanął przed sądem, aby oczyścić się z zarzutów, stawianych mu w związku z poprzednim konsulatem. Cezar zdecydował się wówczas na krok, który oznaczał początek Republiki. Na czele swej armii przekroczył Rubikon, graniczna rzekę prowincji Galii, wypowiadając słynne słowa „Alea iacta est” – Kości zostały rzucone i rozpoczął marsz, który doprowadził go do Rzymu. Działo się to w styczniu 49 roku p.n.e.
Upadek Republiki Rzymskiej

Wydarzenie to doprowadziło do wybuchu wojny domowej. Aby usprawiedliwić swoje działania Cezar ogłosił, że występuje w obronie praw trybunów ludu, którzy zostali wygnani
z Rzymu.
Nie pomogły specjalne pełnomocnictwa, przekazane Pompejuszowi. Musiał on opuścić Rzym razem z urzędnikami i senatorom. Po tym wydarzeniu od Cezara odsunął się jeden
z najbliższych oficerów – Labienus. Cezar przebaczył mu jednak ten postępek. Wojska Cezara, idąc na Rzym nie spotkały się prawie z żadnym oporem. Wręcz przeciwnie, oddziały Pompejusza albo rozpierzchały się w popłochu, albo stawały do walki u boku Cezara.
Do najważniejszych zwycięstw należało zajęcie Korfinium i Dyrrachium, z którego Pompejusz razem z senatem uciekł za Adriatyk. Cezar w wyniku tych walk stał się panem całej Italii. Jednak to zwycięstwo nie zadowalało jego ega i wraz z legionami ruszył
do Hiszpanii, gdzie stacjonowały legiony Pompejusza. W efekcie końcowym dowódcy tych oddziałów – Afraniusz i Paterejusz zawarli pokój z Cezarem. W ten bezkrwawy sposób zakończono wojnę z Hiszpanią.
W początkach grudnia 49 roku p.n.e. Cezar wrócił do Rzymu początkiem spędził początkiem nim 11 dni. Tyle, bowiem wystarczyło, aby otrzymać ponowny wybór na konsula. Zaraz potem wyruszył na wschód gdzie stoczył szereg walk na terenie Grecji początkiem Pompejuszem, który po przegranej pod Farsalos początkiem 48 roku p.n.e. uciekł do Egiptu, gdzie został zamordowany przez doradców króla Ptolomeusza, który chciał zyskać przychylność Cezara.
Cezar i Kleopatra

W tym samym czasie w Egipcie panowała wojna domowa pomiędzy królową Kleopatra, a jej bratem. Kleopatra wiedząc, że Cezar dysponuje olbrzymią armią, przeciągnęła go na swoją stronę. Nie udało się jednak osiągnąć pełnego sukcesu. Cezar i Kleopatra byli oblegani
w pałacu przez ludność Aleksandrii. Uratowała ich odsiecz w 47 roku p.n.e. w niedługim czasie po opuszczeniu przez Cezara Egiptu, Kleopatra urodziła syna, którego nazwała Cezarionem (Cezarkiem).
Wojny Cezara

Cezar nie zamierzał rezygnować z podboju świata. Kontynuował wojny, a do swoich zwycięstw mógł zaliczyć pokonanie Farancesa – uzurpatora do władzy w królestwie Piemontu. Zwycięstwo to Cezar podsumował trzema słowami - „veni, vidi, vici” – przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem. W 46 roku p.n.e. Cezar pokonał wojska w Afryce Północnej, a w 45 roku p.n.e. pokonał pod Mudaną w Hiszpanii synów Pompejusza.
W przerwach pomiędzy bitwami Cezar wracał do Rzymu, miał jednak problem z ustaleniem podstaw, na których mogłaby opierać się jego władza.
Spisek przeciwko Cezarowi

Od 59 roku p.n.e. Cezar pięciokrotnie wybierany konsulem i trzykrotnie dyktatorem. Ostatecznie w 44 roku został mianowany dyktatorem wieczystym. Miał to być tytuł dożywotni i taki był. Cezar nie cieszył się nim długo. 15 marca 44 roku p.n.e. został zasztyletowany. Otrzymał 23 ciosy sztyletem, z czego tylko 1 był śmiertelny.
Głównymi spiskowcami byli Marek Juniusz Brutus, Decymus Juniusz Brutus, Gajusz Kasjusz Longinus, Gajusz Treboniusz, Serwiusz Sulpicjusz Galba, Lucjusz Mincjusz Basylus, Publiusz Serwiliusz Kaska i Lucjusz Tiliusz Cymber. Byli oni najbardziej zaufanymi współpracownikami Cezara, ale nie docenił ich. Zawdzięczali mu duże majątki i wysokie urzędy państwowe, czego nie mogli znieść. To właśnie pchnęło ich do zamordowania Cezara.
Ponieważ Cezar formalnie nie mógł uznać Cezariona za swego syna, więc jeszcze przed śmiercią na swego dziedzica wyznaczył wnuka swej młodszej siostry - Gajusza Oktawiusza, który przyjął nazwisko Gajusz Juliusz Cezar Oktawian.1 stycznia 42 roku p.n.e. Cezar
na mocy uchwały senatu i ludu rzymskiego został zaliczony w poczet bogów jako Divus Iulius (Boski Juliusz).
Uzurpator czy reformator?

Jak więc podsumować życie Cezara? Z pewnością był uzurpatorem. Osiągnął swą pozycję dzięki armii i to ona była główną podporą jego urzędów. Skupił w swoich rękach nieograniczoną władzę, do której dążył przez całe życie nie przebierając w środkach.
Patrząc na Cezara widzimy jednak nie tylko uzurpatora, ale również doskonałego organizatora i reformatora państwa. Cały twórczy wysiłek dyktatora kierował się
ku uregulowaniu politycznego i gospodarczego życia Rzymu, które popadło w groźny rozstrój, spowodowany wieloletnią anarchią oraz późniejszą wojną domową.
Najlepiej charakteryzuje Cezara wypowiedź Cycerona, który był jego przeciwnikiem politycznym: „te są przymioty Cezara: usposobienie łagodne i życzliwe; ogromnie się rozkoszuje wybitnymi umysłami; ustępuje prośbom słusznym i wypływającym z poczucia obowiązku, ale nie próżnym i karierowiczowskim; jest człowiekiem bardzo bystrym i wiele przewidującym... Podziwiam powagę, sprawiedliwość i mądrość Cezara”.
Jako wódz armii i polityk wyzbył się wszelkiej nienawiści do wrogów. Niektórzy otrzymali od niego wysokie stanowiska i majątki.
Cezar był nie tylko politykiem. Pisał pamiętniki, interesował się zagadnieniami gramatycznymi, kolekcjonował dzieła sztuki. Do jego wybitnych dzieł można zaliczyć:
”Pamiętniki o wojnie z Galami”, „Pamiętniki o wojnie domowej”. Oba te dzieła mają nieskazitelną formę i są napisane piękną łaciną. Przez całe wieki były dla wielu pokoleń wzorem sztuki poprawnego wyrażania swych myśli.


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autoraZnajdź wszystkie posty nazgul

Autor
nazgul
lord



Dołączył: 28 Sie 2006
Posty: 322
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/10
Skąd: przasnysz
Sob 11:24, 07 Paź 2006

Wiadomość
Ocena panowania

W zgodnej opinii historyków Karol Wielki uznawany jest za najwybitniejszego władcę państwa frankońskiego. W średniowieczu stanowił wzór władcy idealnego, rycerza i gospodarza. Był świetnym politykiem i wodzem oraz mecenasem nauki i kultury. Sprowadził na swój dwór wielu wybitnych uczonych, między innymi Alkuina z Yorku i Einharda. Już współcześni w uznaniu zasług nadali mu przydomek Wielki, zaś w językach słowiańskich jego imię stało się synonimem godności królewskiej.

Jego rozumienie władzy królewskiej i powinności władcy w stosunku do Kościoła spowodowało znaczne zacieśnienie więzów łączących państwo i Kościół. Karol Wielki za swój obowiązek uważał walkę z poganami i niewiernymi, a także umacnianie wiary chrześcijańskiej. Antypapież Paschalis III, doceniając pobożność i wkład Karola w rozwój Kościoła i Państwa Kościelnego, kanonizował go w 1165 roku. Kanonizacja nie została uznana przez Kościół katolicki, ale nie było to przeszkodą w szerzeniu się lokalnych kultów władcy.

Jeszcze do niedawna toczono spory mające ustalić jakiej był narodowości: francuskiej czy niemieckiej, uznano jednak, że spór o to nie ma już znaczenia. Jako twórca uniwersalistycznego państwa, inicjator idei jedności europejskiej, Karol Wielki może być śmiało nazywany ojcem Europy i stawiany, obok późniejszego cesarza Ottona III, w rzędzie patronów Wspólnoty Europejskiej.


Powstanie imperium

Po śmierci Pepina Małego w roku 768 władzą we frankijskim królestwie podzielili się – zgodnie z obowiązującym zwyczajem, wg którego państwo było dziedziczną własnością rodu panującego (patrymonium) – dwaj synowie zmarłego władcy, Karloman i Karol. Karol został ogłoszony królem w Noyon w dniu 9 listopada 768 roku. W następnym roku poprowadził swoją pierwszą wyprawę wojenną przeciwko zbuntowanym Akwitańczykom pod wodzą księcia Hunolda. Po trzech latach panowania, 4 (lub 5) 4 grudnia 771 zmarł Karloman i Karol objął samodzielne rządy, które trwały przeszło czterdzieści lat.

Niemal cały okres panowania Karola wypełniony był wojnami toczonymi na rubieżach i poza granicami jego państwa. Podczas panowania przeprowadził 60 wypraw wojennych, a połowie z nich przewodził osobiście. W trakcie walk z zamieszkującymi Półwysep Iberyjski Arabami (m.in. w 778 i 795 roku) oraz z Sasami (779-804) zdołał rozszerzyć swe panowanie na obszarze od rzeki Ebro w Hiszpanii aż za Ren. W granicach imperium znalazły się też samodzielna dotąd Bawaria oraz północna i środkowa Italia, dokąd wyruszył na wezwanie papieża. Po złamaniu potęgi Longobardów ogłosił się ich władcą. Zwierzchnictwo Karola uznać musiały również plemiona słowiańskie znad Łaby i Soławy (w latach 782 i 789). W latach 791-796 wojska Karola rozbiły chanat Awarski, który zagrażał zarówno Frankom, jak i Słowianom.


Wyprawy wojenne Karola

W lipcu 772 roku Karol podjął wyprawę do Saksonii. Zajął twierdzę Eresburg i ściął święte drzewa Sasów zw. Irminsulem koło Paderbornu. W tym samym czasie król Longobardów Dezyderiusz zaatakował Państwo Kościelne. Wezwany przez papieża na pomoc, Karol przekroczył Alpy i rozbił armię Longobardów koło Suzy, oblegając następnie Dezyderiusza w jego stolicy Pawii. W czerwcu 774 roku Dezyderiusz oddał się w ręce Karola i został zamknięty w klasztorze w Corbie, a Karol koronował się na króla Longobardów. W następnym roku ponownie pacyfikował Sasów. Wiosną 776 roku Karol ponownie wkroczył do Włoch, by stłumić bunt wzniecony przez możnowładców longobardzkich, którzy wykorzystali jego czasową nieobecność we Włoszech. Z kolei zbuntowali się Sasi pod wodzą Widukinda. Karol szybko stłumił rebelię i zmusił Widukinda do ucieczki. W 777 roku Karol zwołał wiec Sasów do Paderborn, podczas którego wielu możnych saskich przyjęło chrzest. Na wiec przybyli wysłannicy muzułmańskich emirów z Hiszpanii z prośbą o pomoc w walce z kalifem Kordowy. Wiosną 778 roku Karol przekroczył Pireneje i najechał Hiszpanię. Przy braku wsparcia sojuszników muzułmańskich kampania załamała się i Karol zarządził odwrót. Wojska frankijskie wycofywały się przez przełęcz Roncesvalles, gdzie w dniu 15 sierpnia 778 roku tylna straż wojsk została rozbita przez Basków. W walce zginął margrabia Marchii Bretońskiej Rolland, seneszal Eggihard i marszałek Anzelm. Podczas wyprawy doszło do ponownego buntu Sasów, lecz Karol szybko ponownie zmusił Widukinda do ucieczki.

W 780 roku przeciw Karolowi zbuntowali się możnowładcy frankijscy, którzy chcieli osadzić na tronie syna Karola – Pepina Garbatego. Karol szybko stłumił bunt, a Pepina zmusił do zostania mnichem. W 781 roku Karol powołał pozostałych synów do współrządzenia i koronował ich na królów. Najstarszy – Karol Młodszy – został królem Neustrii, Pepin wcześniej znany jako Karloman – królem Longobardów, a najmłodszy Ludwik Pobożny – królem Akwitanii. Jesienią 782 roku Widukind wywołał nowy bunt Sasów, których głównym celem stały się kościoły. W odwecie Karol dokonał masakry około 4500 Sasów w Verdun. W latach 783 - 785 Karol toczył krwawą wojnę z Sasami. Wojna skończyła się spustoszeniem całego kraju, a wódz Sasów Widukind przyjął chrzest w Attigny. W 787 roku we Włoszech wylądował Adalgis, syn Dezyderiusza i podjął próbę odzyskania dziedzictwa, jednak został pokonany przez wojska frankijskie pod wodzą Winigisa i Hildebranda. Z Adalgisem współpracował książę Bawarii Tassilo III. W październiku 787 roku Karol usunął niewiernego wasala i włączył Bawarię do swego królestwa. W roku 789 miała miejsce wyprawa przeciwko Wieletom i Obodrzycom, wojska Franków dotarły do Bałtyku i zmusiły oba plemiona słowiańskie do złożenia hołdu. W latach 790-791 odbyła się kolejna wyprawa przeciwko Awarom. Ostatecznie, po kilku wyprawach, w 794 roku Awarowie podporządkowali się Karolowi i przyjęli chrześcijaństwo. W międzyczasie Karol podporządkował sobie także część Hiszpanii do rzeki Ebro i w 795 roku utworzył Marchię Hiszpańską. W 804 roku Karol stłumił ostatni bunt Sasów. W latach 807-811 Karol walczył z Duńczykami.


Rozkwit mocarstwa

Monarchia Karola Wielkiego obejmowała pod koniec jego panowania obszar liczący ponad milion km2. W szczytowym okresie rozwoju imperium Karola Wielkiego obejmowało tereny dzisiejszych:

* Francji (bez Bretanii)
* Belgii
* Holandii
* Austrii
* Szwajcarii
* zachodnich Niemiec
* północnych Włoch
* Korsyki
* oraz północno-wschodnią część Hiszpanii i Baleary.

Administracja w tak ogromnym państwie była niezwykle trudna. Utrzymany został funkcjonujący jeszcze za Merowingów podział na ziemie oraz powiaty, ale obok niego wprowadzono hrabstwa jako mniejsze jednostki terytorialnego zarządu, które podlegały urzędnikom mianowanym i odwoływanym przez władcę. Na kresach monarchii zorganizowano marchie, na czele których stanęli margrabiowie o szerokich kompetencjach wojskowych. Marchie te (Duńska, Friulska, Hiszpańska, Bretońska, Panońska) – były zaporą militarną blokującą ludom pogańskim i muzułmanom wstęp na ziemie państwa karolińskiego.
Karol Wielki i papież Hadrian I


Sukcesy militarne uczyniły z Karola najpotężniejszego władcę Europy Zachodniej. Zbudowane przez niego imperium, zamieszkane przez ludność romańską i germańską, zróżnicowane pod względem gospodarczym i społecznym, było w praktyce zlepkiem wielu podbitych plemion i ziem, w których nie wygasły ani poczucie odrębności, ani tęsknota za samodzielnością. Świadomy tego władca próbował zunifikować imperium, wprowadzając m.in. jednolite prawo frankijskie, nowy podział administracyjny, czy zreformowany system monetarny oparty na srebrnym denarze. Najtrwalszym fundamentem jedności była jednak silna władza monarchy oraz wspólnota wiary i kultury chrześcijańskiej.

Podboje swe argumentował chęcią rozprzestrzeniania wiary. Jednak były to działania wielce brutalne. Podczas wojen saskich w 799/800 roku kazał ściąć 4500 jeńców saskich za bunt ich rodaków przeciwko niemu.
Podpis Karola Wielkiego

Pod energicznymi rządami Karola państwo frankijskie nabrało wszelkich cech mocarstwa. Do pełni szczęścia brakowało Karolowi jedynie tytułu cesarskiego. Otrzymał go w Boże Narodzenie 800 roku w Rzymie z rąk papieża Leona III. Był to cios dla Bizancjum, którego władcy wciąż pozostawali, przynajmniej w teorii, cesarzami rzymskimi. Nic też dziwnego, że dopiero po dwunastu latach Konstantynopol uznał tytuł cesarski Karola. Nie doszło też do wskrzeszenia cesarstwa uniwersalnego, obejmującego zarówno Zachód, jak i Wschód, do czego doprowadzić miał planowany ślub Karola z bizantyjską cesarzową Ireną. Ostateczny podział chrześcijańskiego świata na dwa niezależne od siebie ośrodki władzy stał się faktem. Centrum odnowionego cesarstwa zachodniego mieściło się teraz nie w Rzymie, lecz w ulubionym mieście Karola, Akwizgranie, przez co odcięło się ono politycznie od antycznej przeszłości, nabierając charakteru europejskiego.

W okresie rządów Karola Wielkiego podział świata na rzymski oraz barbarzyński został zastąpiony podziałem na świat chrześcijański (cywilizowany) i pogański (barbarzyński). Cały chrześcijański Zachód czuł się oblegany i nieustannie nękany przez rozmaitych pogańskich wrogów. Zagrożenie to pomogło mieszkańcom państwa karolińskiego w wyrobieniu poczucia własnej tożsamości. To właśnie w tym czasie na kartach jednej z kronik, relacjonujących walki Karola z Arabami, mieszkańców monarchii karolińskiej nazwano Europenses (Europejczycy).

Karol Wielki został pochowany w Akwizgranie. Jego imperium rozpadło się wkrótce po jego śmierci w IX wieku


Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autoraZnajdź wszystkie posty nazgul

Autor
tancerz ostrzy
cień paladyn



Dołączył: 07 Cze 2007
Posty: 30
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/10
Skąd: z lasu elfów
Sob 23:33, 09 Cze 2007

Wiadomość
wow i tobie sie chciało to pisać????????

Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autoraZnajdź wszystkie posty tancerz ostrzy

Autor
nazgul
lord



Dołączył: 28 Sie 2006
Posty: 322
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/10
Skąd: przasnysz
Nie 0:08, 10 Cze 2007

Wiadomość
nie ja tego nie pisałem z neta ściągnołem jesscze taki głupi nie mjestrm

Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autoraZnajdź wszystkie posty nazgul

Autor
Netah
Cień Śmierci



Dołączył: 18 Wrz 2006
Posty: 48
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/10
Skąd: Z Mrocznego Lasu
Nie 14:54, 10 Cze 2007

Wiadomość
To sie załatwia opcjami KOPIUJ i WKLEJ...

Post został pochwalony 0 razy
Zobacz profil autoraZnajdź wszystkie posty Netah

Odpowiedz do tematu Strona 1 z 1

Forum zamek Strona Głównazdarzenia historyczne [ściąga na histehista
Obecny czas to Wto 12:22, 19 Mar 2024
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Skocz do:  
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group - Glass˛ Created by DoubleJ(Jan Jaap)
Regulamin